Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Duo Reges: constructio interrete. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.

Bork

Audi, ne longe abeam, moriens quid dicat Epicurus, ut
intellegas facta eius cum dictis discrepare: Epicurus
Hermarcho salutem.

Quod vestri non item.
Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum.
Quod cum dixissent, ille contra.
Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt.

Optime, inquam.: At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit;
Nos commodius agimus.: Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria?
Bork: Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio.
Bork: Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers?

Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Cyrenaici quidem non recusant; At hoc in eo M. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Ille incendat? Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur?

Hoc non est positum in nostra actione.

Non igitur bene. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Sullae consulatum? Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Scisse enim te quis coarguere possit? Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Atque etiam valítudinem, vires, vacuitatem doloris non propter utilitatem solum, sed etiam ipsas propter se expetemus. Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit?

Ex quo intellegi debet homini id esse in bonis ultimum, secundum naturam vivere, quod ita interpretemur: vivere ex hominis natura undique perfecta et nihil requirente.