Summus dolor plures dies manere non potest?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Mihi enim satis est, ipsis non satis. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Duo Reges: constructio interrete. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?

Aperiendum est igitur, quid sit voluptas;

Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Eademne, quae restincta siti? Falli igitur possumus.

Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere.
Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus;
Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat.
Bork
Ita est quoddam commune officium sapientis et insipientis, ex quo efficitur versari in iis, quae media dicamus.
Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem.

Qualis est igitur omnis haec, quam dico, conspiratio consensusque virtutum, tale est illud ipsum honestum, quandoquidem honestum aut ipsa virtus est aut res gesta virtute;

Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis.

Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur.

Is haec loquitur, qui in voluptate nihil ponens negat eum
bene cenare, qui omnia ponat in voluptate, et tamen non
negat libenter cenasse umquam Galloniummentiretur enim-, sed
bene.

Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit
ille, tibi non vera videantur.

Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim.
Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat.
Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser.
Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius.

Bork: Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur.
Bork: Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt.